Als het zwijgen je wordt opgelegd, wat doe je dan? Er niet meer aan denken. Doorgaan. En vooral niet te veel terugkijken. Het leven is nu hier. Maar wat gebeurt er als dit overlevingsmechanisme ervoor zorgt dat gevoelens, emoties en pijn niet goed verwerkt worden? Dan sijpelt het door, van generatie op generatie. In andere woorden, een trauma dat generaties overschrijdt en een genetische stempel drukt op het kroost dat komen gaat. Een transgenerationeel trauma.
Binnen mijn ontwerp is door middel van storytelling het verwerkingsproces van het Molukse trauma in kaart gebracht door mijn eigen ogen als vierde generatie Molukker. Met mijn ontwerp wil ik jou als gebruiker een spiegel voorhouden en je uitnodigen om te luisteren, te leren en je eigen rol en verantwoordelijkheid te onderzoeken. Om te blijven praten met elkaar over een geschiedenis die ons allen aangaat. Het zwijgen wordt doorbroken en middels mijn ruimtelijke ingreep geef ik de Molukse geschiedenis een plek in het collectieve geheugen van onze samenleving.

Artist statement

Mijn naam is Tess, een jong en vooruitstrevend ruimtelijk ontwerper.
De ontwerpen die ik creëer hebben een sterke focus op interactiviteit en participatie, waardoor ik complexe sociaal-maatschappelijke concepten tot leven breng en moeilijke onderwerpen toegankelijk maak voor een zo breed mogelijk publiek. Ik ben ervan overtuigd dat mijn achtergrond van bouwkunde, culturele antropologie en interieurarchitectuur mij een unieke positie geven in het professionele werkveld van nu. Het fundament van waaruit ik ontwerp is de storytelling van levensverhalen en middels een kunstzinnige, antropologische en poëtische blik ontwerp ik sociaal inclusieve ruimtes die inspireren en impact achterlaten voor generaties die komen.

Ambities

Over 5 jaar bevind ik mij binnen de wereld van interieur architectuur op het grensvlak van architectuur en beeldende kunst en heb ik mijn interesses hierin en de ontwerpen die ik maak nog verder ontwikkeld. Ik heb diepgaande kennis opgedaan binnen meerdere niches zoals scenografie en expositie ontwerp waarbij ik de culturele en sociale aspecten van een ruimte altijd in overweging neem. Over 5 jaar zal ik nog steeds de dialoog aan gaan en wil ik op innovatieve manieren ruimtes creëren die een diepere betekenis hebben en een emotionele impact achterlaten op de gebruiker.

Geleerd tijdens de studie

Het belangrijkste is misschien niet het goede woord. Véél heb ik geleerd. Keihard onderuit gaan en weer opstaan. Dingen die ik voorheen niet durfde te doen, toch doen en niet bang zijn om te falen. Maar vooral goed naar jezelf blijven luisteren en je eigenwaarde koesteren. Want als je die verliest, ben je nergens meer.

Je weet pas waar je naartoe gaat, als je weet waar je vandaan komt.

Als het zwijgen je wordt opgelegd, wat doe je dan? Er niet meer aan denken. Doorgaan. En vooral niet te veel terugkijken. Het leven is nu hier. Maar wat gebeurt er als dit overlevingsmechanisme ervoor zorgt dat gevoelens, emoties en pijn niet goed verwerkt worden? Dan sijpelt het door, van generatie op generatie. In andere woorden, een trauma dat generaties overschrijdt en een genetische stempel drukt op het kroost dat komen gaat. Een transgenerationeel trauma.
Binnen mijn ontwerp is door middel van storytelling het verwerkingsproces van het Molukse trauma in kaart gebracht door mijn eigen ogen als vierde generatie Molukker. Met mijn ontwerp wil ik jou als gebruiker een spiegel voorhouden en je uitnodigen om te luisteren, te leren en je eigen rol en verantwoordelijkheid te onderzoeken. Om te blijven praten met elkaar over een geschiedenis die ons allen aangaat. Het zwijgen wordt doorbroken en middels mijn ruimtelijke ingreep geef ik de Molukse geschiedenis een plek in het collectieve geheugen van onze samenleving.