In de video Laaggedij, ben ik op associatieve en metaforische wijze te werk gegaan om de cyclus van de mens en bijbehorende fases vorm te geven. Hier speelt de mens in verhouding tot zijn omgeving de hoofdrol. Ik kijk ook naar thema’s als oorsprong en ontstaan van de mens.
Alles wat je aanraakt wordt deel van je. De interactie met de omgeving heeft invloed op de nieuwe vorm van de mens. Het samensmelten van mens en omgeving.
Het werk heeft de vorm van video, vol kostuums, natuur en fragmenten van stopmotion.

Artist statement

In mijn werk vertaal ik mijn eigen versies van scheppings en oorsprongsverhalen. Cycliciteit speelt hier een belangrijke rol in. Dit is vaak te zien in mijn video’s, waar het einde aansluitend over kan lopen in het begin. In mijn eigen taal, mijn eigen vorm van communicatie, maak ik mythes, metaforen en scheppingsverhalen over de mens in verhouding tot zijn omgeving. Beïnvloed door herinneringen en verhalen in combinatie met mijn eigen ervaringen en zintuiglijke waarnemingen, creëer ik verhalen die deel worden van de menselijke herinnering. Ik deel mijn kunst met je, niet omdat ik je wil overtuigen, maar zodat je zelf weer je eigen versie van het verhaal kunt creëren.
Het maken van kunst is voor mij een vorm van communicatie naar de kijker. Ik voel de drang om verhalen te delen, en in sommige gevallen zonder woorden. De drang om te begrenzen en deze begrenzingen weer te verspreiden.

Ambities

Ik kijk uit naar toekomstige samenwerkingen met mensen die gespecialiseerd zijn in hun vak (binnen film). Mijn droom is om ooit een lange film te maken, vol kostuums, sets en personages.

Geleerd tijdens de studie

Niemand heeft complete toegang tot het idee dat je in je hoofd hebt. De kunst is om kritiek en adviezen te verwerken en tegelijkertijd bij je idee te blijven en te vertrouwen op je gevoel. Je hoeft niet van iedereen alles aan te nemen, maar je moet wel in staat zijn om je in te leven en open te staan voor kritiek.

Oorsprong

Waar beginnen wij mensen met bestaan? Waar begin ik met bestaan? Als we het hebben over ons beginnen, kunnen we er dan wel van uitgaan dat we daadwerkelijk een begin hebben? Of zijn we geleidelijk ontstaan vanuit al bestaande elementen?
Vragen die al honderden duizenden jaren door vele beantwoord proberen te worden. De manier waarop we deze vragen proberen te beantwoorden, (de manier waarop we onszelf uiten,) het kaderen, heeft verschillende vormen. Denk hierbij aan taal, cultuur, ritueel, kunst enz. Ik noem dit kaderen, omdat ze de realiteit kaderen (omlijnen) in een bepaalde vorm, om deze te kunnen communiceren. Ze pakken als het ware een stukje van het leven, en geven deze vorm, een benoeming. Kaderen bedoel ik niet in de negatieve zin. Kaderen geeft ons juist de mogelijkheid elkaar te begrijpen en onze visies te delen.
In ons leven zijn wij eindeloos, tot de dood, bezig met het kaderen. Het is een ontwikkeling die ons in leven houdt, ons doet bewegen. Allen zijn wij individueel bezig met onze eigen manier van kaderen, maar er is ook iets als gezamenlijke manier van kaderen. Wij hebben de taal gecreëerd om dingen te kunnen benoemen, zin te geven. Door ze zin te geven, brengen we ze tot leven in onze gedeelde belevingswereld.
Als kunstenares ben ik bezig met kaderen door verhalen en gedachtes te vertalen door kunst. Mijn ideeën komen tot leven in het medium video. Ik ben gefascineerd door verschillende oorsprongsverhalen en de thematiek rondom geboorte en de cyclus van het leven. Ik vraag me af waar de nieuwsgierigheid naar thema’s, waar ik met mijn zintuiglijke waarneming niet bij kom, vandaan komt. Waarom voel ik de drang om mijn oorsprong te begrijpen en te verklaren?