We worden dagelijks geconfronteerd met de verwoestende effecten van klimaatverandering, het verlies van biodiversiteit en de gestage homogenisering van ons landschap. Door deze ontwikkelingen, die de toekomst van onze planeet bedreigen, maak ik mij ernstig zorgen. Mijn supportive narrative is een zoektocht geweest naar de perceptie van de natuur in Nederland en de impact van deze perceptie op ons ecosysteem. Daarnaast heb ik als kunstenaar onderzocht hoe ik een positieve bijdrage kan leveren aan deze discussie en de gezondheid van ons ecosysteem.

Het Nederlandse natuurbeeld

Historisch gezien zijn er drie dominante stromingen binnen het natuurbeeld: de imperialistische traditie, die de mens de heerschappij over de natuur toekent, de arcadische traditie van de pastorale soort, die streeft naar een vreedzame co-existentie tussen mens en natuur, en de arcadische traditie van de primitieve soort die zich inzet voor de wilde natuur zonder menselijke bemoeienis (Keulartz, 2019).

In Nederland is het antropocentrisch perspectief, de imperialistische traditie, dominant (Drenthen, 2020). Deze overtuiging heeft grote gevolgen gehad voor de staat van ons ecosysteem (Soons et al., 2022). De uitputting van de aarde heeft geleid tot klimaatverandering (Crutzen et al., 2007), en onze neiging om de natuur te beheersen en te manipuleren, heeft geleid tot massale biodiversiteitsverlies waardoor Nederland nu nog maar 15% van haar oorspronkelijk biodiversiteit over heeft (Alkemade et al., 2009). Hoewel deze visie door velen (en de wetenschap) wordt gedeeld en ondersteund, is er nog steeds scepsis en weerstand. Een groeiende groep in de samenleving twijfelt aan de uitspraken van de wetenschappers en de mogelijke invloed van de mens op klimaatverandering. (Vliet, 2019, Smeets, 2021)