Voor mij zijn dieren en vooral mijn eigen honden een grote inspiratie die terugkomen in mijn beeldend werk. Dieren leren mij met hun gedrag om meer in het hier en nu te leven. In de animatiefilm heb ik de levenscyclus van mijn overleden hond Tamboti Madiba weergegeven, Madiba heeft zelfs, -tot haar laatste adem-, mij een belangrijke levensles gegeven. Deze les probeer ik over te dragen aan de toeschouwer. Ik nodig de toeschouwer uit om zelf zijn eigen les eruit te halen die Tamboti Madiba hen geeft.

Een still uit de animatie (short)film

Artist statement

Fréderique Priemis (1999, te Utrecht) maakt analoge houtskooltekeningen op een fabelachtige en nostalgische manier. Door middel van de stop-motion techniek animeert ze dierlijk geïllustreerde karakters die in dialoog gaan met menselijke angsten en emoties.

Als kunsteducator werkt Priemis met o.a. jongeren in de puberteit. Priemis zegt hierover dat het een fase van het leven is waarbij zowel extern als intern bij de puber ook veel verandering plaatsvindt, wat nog weleens onzekerheden, heftige emoties en angsten met zich mee kan brengen. Hierbij signaleert ze in haar lessen soms gedrag op dat daaruit voortkomt.

Liefde en fascinatie voor dieren blijken vaak een verbindende factor te zijn binnen de connectie tussen Priemis’ en haar leerlingen. Door middel van het inzetten van haar beeldend werk wilt ze gesprekken openen met leerlingen die zowel voor haar als voor de leerlingen blik verbredend zijn.

Voor Priemis zijn haar eigen honden een grote inspiratiebron die terugkomen in haar werk. Zij leren haar om meer in het hier en nu te zijn door hun instinctieve gedrag dat soms ook op een non-verbale manier dient als een confronterende spiegel. Met haar huidige animatiefilm probeert ze de toeschouwers deze spiegel voor te houden.

Ambities

In mijn werk als kunstdocent op een middelbare school en als glas-in-lood docent wil ik mijn leerlingen begeleiden met het uitdagen van hun creatieve proces met (ambachtelijke) beeldende technieken en hen te inspireren met hedendaagse kunst.
Daarnaast wil ik met mijn (beeldend) werk jongeren inspireren om hun zelfbewustzijn te vergroten en onderwerpen, zoals rouw, angsten en verdriet bespreekbaar maken.

Geleerd tijdens de studie

Toen ik naar deze opleiding kwam was ik opgeleid tot Specialist Restauratie en Decoratie Schilder aan Nimeto. Mijn doel was om vakdocent te worden en om technische schilder en glas-in-lood -lessen te geven. Ik ben naar de HKU gegaan om mijn docentschap in het ambacht te verdiepen en mijn kennis op het gebied van hedendaagse kunst en kunstgeschiedenis te vergroten. Op de HKU heb ik ondervonden dat de technieken van oude ambachten niet alleen in verbinding staan met kunstgeschiedenis, maar ook gebruikt kunnen worden bij het maken van hedendaagse kunst. En heb ik naast deze technische vaardigheden geleerd om beeldend werk en educatief materiaal te maken vanuit mijn eigen fascinaties waarbij mentaal welzijn van de mens centraal staat.

De beeldende begeleiding van de docenten, de lessen over kunsteducatie en de praktijkervaring door de stages in het voortgezet onderwijs hebben niet alleen bijgedragen aan mijn professionele ontwikkeling als beeldend maker en kunsteducator, maar ook aan mijn ontwikkeling op persoonlijk vlak. Door mijn nieuwgierigheid naar diepere lagen ben ik zelfbewuster geworden en verbind dit als creator met het werk waar ik anderen mee wil inspireren.

Van Faalangstig blokkeren, naar waardevol creëren.

Op dit moment is het een vaak gehoord onderwerp: prestatiedruk in onze maatschappij. Ook in het voortgezet onderwijs speelt dit, de omgeving verandert: pubers krijgen nieuwe klasgenoten, docenten, andere vakken en vaak een complexere omgeving. Vaak wordt (door ouders, familie, de school) van de leerling verwacht dat hij op het niveau kan meedraaien dat hij als advies heeft gekregen in groep acht. In de puberfase verandert veel zowel in zijn omgeving als bij de puber zelf: uiterlijk en innerlijk door hormonen, gevoelens en gedachten.

De prestatiedruk die faalangstige leerlingen voelen in de onderbouw van het voortgezet onderwijs is ook voelbaar tijdens de les beeldende vorming. Het brengt zowel voor de docent als de leerling frustraties met zich mee. Het resultaat is dat het creatieve proces wordt geblokkeerd.

De aanleiding voor dit onderzoek komt niet zomaar uit de lucht vallen. Vanaf het moment dat ik naar de middelbare school ging waarbij ik een hoge prestatiedruk voelde, kwam het faalangst spook om de hoek kijken. Dat dit faalangst was kon ik destijds niet benoemen. Ik voelde mij regelmatig minderwaardig en onzeker. Door de angst om af te gaan durfde ik bij de cognitieve vakken geen fouten te maken, wat vervolgens veel stress opleverde bij toetsen en opdrachten. Er was echter één uitzondering: bij het vak beeldende vorming kon ik in vrijheid aan mijn gedachten en gevoelens expressie geven.

Via mijn basisopleiding op het VMBO ben ik mij verder gaan ontwikkelen op het Nimeto, waar ik het ambacht van restaurateur heb geleerd. Inmiddels had ik zoveel zelfvertrouwen ontwikkeld dat ik aan mijn droom om docent beeldende vorming te worden, gevolg durfde te geven. Ik ging studeren aan het HKU!
Tijdens de stageperioden als docent herkende ik het onzekere gedrag bij sommige leerlingen in de onderbouw. Zij sloegen dezelfde teksten uit die ik ooit bezigde. Door mijn nieuwe rol en door mijn persoonlijke ervaring vanuit mijn puberteit pakte de faalangst mij weer. Echter, deze keer werd het begrip een fascinatie in plaats van een belemmering. Het thema ging mij meer en meer bezighouden.

In mijn eindonderzoek heb ik onderzocht hoe beeldende vorming docenten hun faalangstige leerlingen in de onderbouw van het voortgezet onderwijs kunnen begeleiden als deze vastlopen in hun creatieve proces tijdens de beeldende les.

Uit dit onderzoek is een educatief product voortgekomen; een handleiding voor beeldende vorming docenten. Deze is te vinden via de QR-code!