Ik geef een alternatieve realiteit weer die wat zegt over onze huidige situatie.
Wat als de planten onze levensomgeving overnemen? We weten hoe klimop na een jaar laksheid de voegen stuk kan trekken. Of hoe schimmels zich laten zien in het kliekje van een paar dagen terug of in een slecht geventileerde badkamer. Gelukkig voor ons groeien planten liever buiten, maar hoeveel buitenruimte is er straks nog? En wanneer een plant een plek heeft gevonden, dan komen wij aan met een schoffel of een zaag. 
Zijn ze ons straks niet beu? Er vindt een vorm van communicatie plaats tussen planten: zij evolueren ook. Boomwortels kunnen een straat optillen als je ze de tijd geeft. Wij leven te snel om de groei te zien; wij zien enkel het resultaat. 
De ruimtes die we niet zien, waar we niet over nadenken, wat groeit daar? Welk leven wurmt zich een weg door het beton? Heeft het een agenda of doet het gewoon wat planten doen: groeien?
En hoe voelen wij ons over onze lege gebouwen en onbenutte ruimtes? Groeien er stalactieten in onze neo-grotten? 

Artist statement

Ik ben geïnspireerd door de relatie tussen natuur en architectuur. 

"Wij, de mensen die zich constant bevinden in gebouwen, hebben onszelf verwijderd van de natuur en wij proberen die dan ook zo goed mogelijk buiten te houden. Tenzij het gaat over een plantje dat haar oorsprong vindt in het tropisch regenwoud; die stoppen we in een potje en zetten we binnen neer. Wij zijn bijzonder goed in onszelf, planten en dieren, volledig los te rukken van hun oorsprong. Geen respect. Over het feit dat we dat bij mensen hebben gedaan daar beginnen we ons eindelijk een beetje schuldig te voelen. Maar voelen wij ons schuldig over de flora en fauna die wij hebben ontaard? Uit hun geboortegrond gerukt, gekweekt, genetisch gemodificeerd, gevormd naar ons ideaal. Met een halsband of in een terracottapotje. Wol dat niet stopt met groeien of een mandarijn die niet groen mag zijn. Voelen wij ons daar niet schuldig over? Zie jij de wolf als je naar een mopshond kijkt? Zie jij de kracht van de natuur terug in je witlofsalade? En als je in de spiegel kijkt, wie zie je dan?"

Mijn werk is sculpturaal en transformeert de ruimte tot een andere wereld. De materialen waar ik graag mee werk zijn afval en restproducten. Door dit te combineren met audiovisuele elementen vergroot ik de immersie. 

Ambities

Ik ambieer voor altijd met m'n handen te kunnen werken.

Geleerd tijdens de studie

Ik heb geleerd te reflecteren op mijn eigen gedachten en werkwijze.

W'atlandis

Als de zeespiegel blijft stijgen, trekt Bosch Parade over een aantal decennia aan je dakraam voorbij… W’atlandis waarschuwt ons daarvoor. Het laat zien hoe de verzonken stad van ooit, Atlantis, de stad van de toekomst wordt. Een schone metropool, waarin we ons niet langer laten verleiden door de geneugten van de consumptiemaatschappij, maar waar cultuur en natuur elkaar versterken.
Als een verstild laboratorium dobbert een sliert geïsoleerde ‘experimenten’ sereen over het water. Drijvende fonteinen wassen de lucht schoon, in de bollen eromheen worden kwetsbare stukjes landschap beschermd tegen de vervuilde buitenwereld. Is dit ons voorland?

Concept: ATM-atmosphere
Uitvoering: Roos Jepma
In opdracht van: Bosch Parade en Down the Rabbit Hole festival